Yaptıklarından pişman olmak ağır bir yük, diye düşündüm. Ama yapabilecekken yapmamış olmanın pişmanlığı çok daha ağırdı.
Kabul ediyordum, arka koltuğa saklanmasına izin veremezdik. Peki şimdi ne yapabilirdik. Daha doğrusu, kendimizi içine döşmüş bulduğumuz bu durum, bize bir şey yapma sorumluluğu yüklüyor muydu… Neşe Abla’ya göre ben de akıl vardı ama fikir yoktu.
“Elinden hiçbir şey gelmez. Aslında içten içe sen de
farkındasın. Gene de bir şey yapabileceğini düşünmek istiyorsun,” dedi.
“Çünkü aklımdan zorum var.”
“Hayır hayır, sadece saftoriksin.”
“Yüzüme karşı aptal diyemediğin için saf diyorsun.”
“Hayır hayır... Şöyle anlatayım... Her şeyi eleştirip burun
kıvırıyorsun ya-”
“Öyle mi yapıyorum ???”
“- herkesin karanlık tarafına bakmayı seviyorsun.”
“Ben mi ???”
“- insanlara da, iyi ve güzel şeyler yapabileceklerine de
güvenmiyorsun ya-”
“Yok artık! Sen de iyice gömdün beni!”
“Olanı söylüyorum... Neyse... Bütün bunların altına gömdüğün
bir iyimserlik var sende-”
“Ama gömdüğüm için çürümüş.”
“Hayır hayır… aslında evet ya…”
“İyimserliği gömmüşüm, o da orada çürüyerek bozulmuş ve… E
ee ???” dedim.
“Safsın kızım sen,” dedi Neşe Abla, “burası pahalı bir bakım
evi. Semih'in telefonlar bozuk diye dil döktüğü Ayhan Bey'in kim olduğunu fark
etmedin mi; eski OHAL valilerinden Ayhan Çıtak.”
“Yani ???” dedim, “öyle de olsa orada zorla tutuluyor olabilirler.”
“Bakıma ihtiyaçları olduğu için onları aileleri burada tutuyor. Gayet konforlu bir tesis; doktorsa doktor, terapiyse, her çeşit. Üstelik İstanbul'dan uzakta. Böylece hasta yakınları, vicdanlarında filizlenen ziyaret etme sorumluluğunu, geçerli bir mazeret sayesinde koparıp atabiliyor. Merkezin İstanbul'dan uzakta olması mazeret değil, taş gibi gerçek, farkındayım; yakınlarını İstanbul'dan uzak bir merkeze yatırmayı tercih ettikleri için mazeret diyorum… Herkesin kendi bileceği iş. Herkesin kendi içişleri… Bakma öyle, haklı olduğumu biliyorsun.”
Haklıydı, ona hak veriyordum. Ama ortaya koyduğu tablonun gerçekçi olması kendimi iyi hissetmeme yaramıyordu.
