Annem de zaten giriş olarak bana kızdıktan sonra, gelişme bölümünde Makbule Teyze'ye çattı.
Anneannemden on beş yaş küçük olan Makbule Teyze, anneannemin kardeşi değil kızı, sadece beş yaş büyük olduğu annemin de teyzesi değil ablası sayılıyordu.
Makbule Teyze dışında ailede herkes benim Makbule Teyze'ye
çektiğim konusunda hemfikirdi.
Makbule Teyze'yse, beli, boynu, bilekleri olmayan, kısa
boylu, koca kafalı, dar omuzlu halini kastedip, “benimle şu kuğu gibi kızın ne
alakası var,” diye hayret ederdi.
Ben de onun hiç kuğu gibi kız görmemiş olmasına hayret
ederdim ve, “boş ver Makbule Teyze,” derdim, “ikimizin de aksi, inatçı, dediğim
dedik olmamızı ima ediyorlar.”
Yıllarca banka müfettişliği yapmış, kendi zamanının beyaz yakalılarını mum gibi karşısına dizip, boncuk boncuk terletmişti. Emekliliğinde, kendisi gibi emekli bir büyükelçiyle evlendi; ikisinin de ilk evliliğiydi.
Makbule Teyze anneannemin yanında yaşamaya karar verdikten
sonra bile tuhaf bir şekilde evlilikleri devam etti. Bütün dünyada ahbapları
olan, eğlenceli hikayeler anlatan keyifli bir adam olan emekli büyükelçi,
anneannemin karşısındaki bir apartmana taşındı.
Gündüzleri anneannemin evinde geçiriyor arkadaşlarını
anneannemin evinde ağırlıyor, beraber yiyip içip söyleşiyorlardı.
Adamcağız bir gün küt diye ölüp gittiğinde, hem güvendiği,
hem beraber eğlendiği damadının yokluğuna alışmak en çok anneannemi zorlamıştı.
Uzunca bir süre, benim sıramdı, diye söylendi.
Annem Makbule Teyze'yi ararken, “kızdıracaksın kadını,”
demiş, dinletememiştim.
Makbule Teyze, “sana ne, Allah Allah,” diyerek başladı, “para
benim yeğen benim sen ne karışıyorsun,” diye devam etti.
Annem şımarmamdan mı korkuyordu? Yoksa bir çizme almakla
muhtaç hale düşeceğini mi sanıyordu? Parasını nasıl harcayacağına ne zamandır
annem karar veriyordu.
Araya girmek için fırsat kollayan annem, “zaten üç çizmesi var,” dedi.
“Hayatım rakamlarla geçti benim, üç çizmeyle mi korkutacaksın beni!”
İşte bu, duyduğum en yaratıcı argümanlardan biriydi.
